Bronisław Rakowski


Bronisław Stanisław Rakowski, urodzony 20 czerwca 1895 roku w Szczucinie, był wyróżniającym się dowódcą wojskowym, który w swojej karierze doszedł do stopnia generała brygady Wojska Polskiego. Jego życie zakończyło się tragicznie 28 grudnia 1950 roku w Buenos Aires, gdzie zmarł, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo wojskowe i patriotyczne.

Rakowski był nie tylko żołnierzem, ale także osobą, która odegrała kluczową rolę w historii Polski, zwłaszcza w trudnych czasach międzywojennych oraz II wojny światowej. Jego działania były determinowane silnym poczuciem obowiązku względem ojczyzny i dążeniem do walki o jej suwerenność.

Życiorys

Bronisław Rakowski był osobą o bogatym i niezwykle interesującym życiorysie. W 1912 roku pomyślnie zdał maturę w Wyższej Szkole Realnej w Krakowie, co otworzyło mu drzwi do dalszej edukacji. Następnie podjął studia w Akademii Górniczej w Leoben i aktywnie działał w Związku Strzeleckim, co odzwierciedlało jego silne poczucie patriotyzmu. W latach 1914-1917 pełnił zaszczytną służbę w I Brygadzie Legionów Polskich, w pierwszym pułku piechoty oraz w pułku ułanów. Został wysłany na kawaleryjski kurs oficerski, który odbył się w Ostrołęce w okresie od 5 lutego do 31 marca 1917 roku, kończąc go z wyróżnieniem i uzyskując tytuł wachmistrza szefa. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku został wcielony do armii austro-węgierskiej, a potem internowany na Węgrzech, co znacząco wpłynęło na jego dalszą karierę. Z biegiem czasu, w listopadzie 1918 roku, Rakowski opowiedział się za współorganizowaniem 3 pułku Ułanów Śląskich w Lublinie. Wziął również udział w walkach w Galicji, zarówno w wojnie polsko-ukraińskiej, jak i w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas których odniósł rany dwukrotnie. Jego kariera wojskowa zyskała intensywność; od czerwca 1919 roku do listopada 1926 roku był dowódcą plutonu, a następnie szwadronu i dywizjonu, pełniąc jednocześnie funkcję II zastępcy dowódcy 7 pułku Ułanów Lubelskich. W latach 1926-1928 odbył studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. 31 października 1928 roku uzyskał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego, a po zakończeniu szkolenia otrzymał przydział do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, aby pełnić rolę głównego kierownika wyszkolenia bojowego. Dnia 23 grudnia 1929 roku przeniesiono go do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, gdzie objął stanowisko wykładowcy taktyki kawalerii. Od sierpnia 1931 roku dowodził 12 pułkiem Ułanów Podolskich w Białokrynicy. W dniu 17 grudnia 1933 roku awansował na pułkownika, uzyskując pierwszeństwo w korpusie oficerów kawalerii z dniem 1 stycznia 1934 roku. W lutym 1936 roku objął funkcję szefa Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie, gdzie pracował do 5 września 1939 roku. Podczas wrześniowej agresji III Rzeszy na Polskę w 1939 roku, Bronisław Rakowski pełnił rolę szefa sztabu Frontu Południowego oraz uczestniczył w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa, postanowił nie poddawać się w niewolę sowiecką. Niestety, został zatrzymany przez NKWD podczas próby przekroczenia granicy polsko-węgierskiej w Karpatach, a następnie więziony na Łubiance w Moskwie do sierpnia 1941 roku. Uwolniony na podstawie układu Sikorski–Majski, w okresie od listopada 1941 do marca 1942 roku był najpierw dowódcą Ośrodka Organizacyjnego PSZ w ZSRR, a później dowódcą kolejno 8 i 5 Dywizji Piechoty. W 1941 roku awansował do stopnia generała brygady. Od września 1942 do sierpnia 1943 pełnił funkcję szefa Sztabu Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie do stycznia 1945 roku dowodził 2 Brygadą Pancerną, z którą brał udział w kampanii włoskiej 2 Korpusu Polskiego. Po zakończeniu II wojny światowej w latach 1945-1947 dowodził 2 Warszawską Dywizją Pancerną. Po demobilizacji emigrował do Argentyny, gdzie był autorem wielu prac poświęconych historii oraz taktyce kawalerii. Zmarł w Buenos Aires 28 grudnia 1950 roku, a jego życie zakończyło się na cmentarzu Ezpeleta w Quilmes.

Awanse

Bronisław Rakowski, w trakcie swojej kariery wojskowej, przeszedł szereg znaczących awansów, które miały miejsce w kluczowych momentach jego służby.

  • został podporucznikiem w listopadzie 1918,
  • awansował na rotmistrza 1 czerwca 1919,
  • uzyskał stopień majora 15 sierpnia 1924,
  • otrzymał tytuł podpułkownika dyplomowanego 1 stycznia 1930,
  • został pułkownikiem dyplomowanym 1 stycznia 1934,
  • osiągnął stopień generała brygady 11 grudnia 1941.

Ordery i odznaczenia

Bronisław Rakowski, jeden z najbardziej uhonorowanych polskich żołnierzy, został odznaczony wieloma najwyższymi odznaczeniami wojskowymi, które odzwierciedlają jego poświęcenie i odwagę na polu bitwy. Wśród jego zasług wymienia się:

  • Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 43,
  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2724 (1921),
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936),
  • Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931),
  • Krzyż Walecznych, który otrzymał czterokrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami,
  • Medal Wojska,
  • Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928),
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino,
  • Krzyż za Wolność i Niepodległość,
  • Komandor Orderu śś. Maurycego i Łazarza (Włochy),
  • Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja),
  • Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia),
  • Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania),
  • Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania),
  • Medal Obrony (Wielka Brytania),
  • Gwiazda Włoch (Wielka Brytania),
  • Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa).

Te liczne odznaczenia świadczą o niezłomnej determinacji i poświęceniu Bronisława Rakowskiego, którego działalność w służbie wojskowej zasługuje na najwyższy szacunek i pamięć.

Przypisy

  1. Gen. bryg. Bronisław Stanisław Rakowski. 2korpuspolski.pl. [dostęp 11.09.2017 r.]
  2. rakowski, Bronislaw Stanislaw. tracesofwar.nl. [dostęp 11.09.2017 r.] (ang.)
  3. Grzegorz Małachowski (red.): W Krakowie przy Studenckiej: Księga Pamiątkowa, Kraków: Oficyna Wydawnicza TEXT, 2001, s. 219. ISBN 83-88934-02-3.
  4. Kryska-Karski i Żurakowski 1991, s. 154.
  5. Łukomski Ł. G., Polak P. B., Suchcitz S. A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 371.
  6. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11.11.1936 r.
  7. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  8. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  9. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 06.08.1929 r., s. 239.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 20 z 23.12.1929 r., s. 413.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 20 z 23.12.1929 r., s. 385.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 18.12.1933 r., s. 301.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 05.11.1928 r., s. 364-365.

Oceń: Bronisław Rakowski

Średnia ocena:4.63 Liczba ocen:10