Bronisław Rakowski

---

Życiorys

Bronisław Rakowski był osobą o bogatym i niezwykle interesującym życiorysie. W 1912 roku pomyślnie zdał maturę w Wyższej Szkole Realnej w Krakowie, co otworzyło mu drzwi do dalszej edukacji. Następnie podjął studia w Akademii Górniczej w Leoben i aktywnie działał w Związku Strzeleckim, co odzwierciedlało jego silne poczucie patriotyzmu. W latach 1914-1917 pełnił zaszczytną służbę w I Brygadzie Legionów Polskich, w pierwszym pułku piechoty oraz w pułku ułanów. Został wysłany na kawaleryjski kurs oficerski, który odbył się w Ostrołęce w okresie od 5 lutego do 31 marca 1917 roku, kończąc go z wyróżnieniem i uzyskując tytuł wachmistrza szefa. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku został wcielony do armii austro-węgierskiej, a potem internowany na Węgrzech, co znacząco wpłynęło na jego dalszą karierę. Z biegiem czasu, w listopadzie 1918 roku, Rakowski opowiedział się za współorganizowaniem 3 pułku Ułanów Śląskich w Lublinie. Wziął również udział w walkach w Galicji, zarówno w wojnie polsko-ukraińskiej, jak i w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas których odniósł rany dwukrotnie. Jego kariera wojskowa zyskała intensywność; od czerwca 1919 roku do listopada 1926 roku był dowódcą plutonu, a następnie szwadronu i dywizjonu, pełniąc jednocześnie funkcję II zastępcy dowódcy 7 pułku Ułanów Lubelskich. W latach 1926-1928 odbył studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. 31 października 1928 roku uzyskał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego, a po zakończeniu szkolenia otrzymał przydział do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, aby pełnić rolę głównego kierownika wyszkolenia bojowego. Dnia 23 grudnia 1929 roku przeniesiono go do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, gdzie objął stanowisko wykładowcy taktyki kawalerii. Od sierpnia 1931 roku dowodził 12 pułkiem Ułanów Podolskich w Białokrynicy. W dniu 17 grudnia 1933 roku awansował na pułkownika, uzyskując pierwszeństwo w korpusie oficerów kawalerii z dniem 1 stycznia 1934 roku. W lutym 1936 roku objął funkcję szefa Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie, gdzie pracował do 5 września 1939 roku. Podczas wrześniowej agresji III Rzeszy na Polskę w 1939 roku, Bronisław Rakowski pełnił rolę szefa sztabu Frontu Południowego oraz uczestniczył w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa, postanowił nie poddawać się w niewolę sowiecką. Niestety, został zatrzymany przez NKWD podczas próby przekroczenia granicy polsko-węgierskiej w Karpatach, a następnie więziony na Łubiance w Moskwie do sierpnia 1941 roku. Uwolniony na podstawie układu Sikorski–Majski, w okresie od listopada 1941 do marca 1942 roku był najpierw dowódcą Ośrodka Organizacyjnego PSZ w ZSRR, a później dowódcą kolejno 8 i 5 Dywizji Piechoty. W 1941 roku awansował do stopnia generała brygady. Od września 1942 do sierpnia 1943 pełnił funkcję szefa Sztabu Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie do stycznia 1945 roku dowodził 2 Brygadą Pancerną, z którą brał udział w kampanii włoskiej 2 Korpusu Polskiego. Po zakończeniu II wojny światowej w latach 1945-1947 dowodził 2 Warszawską Dywizją Pancerną. Po demobilizacji emigrował do Argentyny, gdzie był autorem wielu prac poświęconych historii oraz taktyce kawalerii. Zmarł w Buenos Aires 28 grudnia 1950 roku, a jego życie zakończyło się na cmentarzu Ezpeleta w Quilmes.

Awanse

Bronisław Rakowski, w trakcie swojej kariery wojskowej, przeszedł szereg znaczących awansów, które miały miejsce w kluczowych momentach jego służby.

• został podporucznikiem w listopadzie 1918,
• awansował na rotmistrza 1 czerwca 1919,
• uzyskał stopień majora 15 sierpnia 1924,
• otrzymał tytuł podpułkownika dyplomowanego 1 stycznia 1930,
• został pułkownikiem dyplomowanym 1 stycznia 1934,
• osiągnął stopień generała brygady 11 grudnia 1941.

Ordery i odznaczenia

Bronisław Rakowski, jeden z najbardziej uhonorowanych polskich żołnierzy, został odznaczony wieloma najwyższymi odznaczeniami wojskowymi, które odzwierciedlają jego poświęcenie i odwagę na polu bitwy. Wśród jego zasług wymienia się:

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 43,
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2724 (1921),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936),
• Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931),
• Krzyż Walecznych, który otrzymał czterokrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Medal Wojska,
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino,
• Krzyż za Wolność i Niepodległość,
• Komandor Orderu śś. Maurycego i Łazarza (Włochy),
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja),
• Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia),
• Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania),
• Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania),
• Medal Obrony (Wielka Brytania),
• Gwiazda Włoch (Wielka Brytania),
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa).

Te liczne odznaczenia świadczą o niezłomnej determinacji i poświęceniu Bronisława Rakowskiego, którego działalność w służbie wojskowej zasługuje na najwyższy szacunek i pamięć.

---

Oceń: Bronisław Rakowski

---